monnisador: jòcs d'autrescòps amb las plantas

Jòcs d’autrescòps amb las plantas

La societat de consomacion es a tugar la creativitat e l’imaginacion dels mainatges e bota en plaça la generacion del det gròs.

D’efièch, a l’ora d’ara, los enfants sabon pas mai jogar solets ni tanpauc amassa, lor cal de jòcs vidèo ont s’acontentan de quichar sus de botons amb los dos dets gròsses e aital los fan venir bèls, mas al contra fan demesir lor imaginacion en pivelar lor cervèl a la sola foncion de performança de punts ganhats dins lo mens de temps possible.

La television e lo telefonilhet acaban de far viure aqueles paures mainatges dins un mond virtual e de los deconectar de la realitat de la vida vidanta. Passan lor temps a defugir lo contact uman, en se parlar per telefonilhet interpausat e pas directament.

Aquel mond fictiu los embarra cada jorn un pauc mai dins la solesa, l’individualitat, l’esperit de competitivitat, e los alunha de la sociabilitat, de la convivéncia, de la jòia de jogar amassa en imaginar un fum de jòcs variats.

Al sègle vinten, los enfants sabián encara jogar amb çò que trapavan pel campèstre, mas ara veson pas mai las possibilitats e son perduts sens jòcs vidèo.

D’unas plantas coma l’arratja (civada bauja), lo gafaròt, la rosèla, lo caunilh (petarèl), d’asteracèas (pissalach) o de fuèlhas de cacièr nos servissián de joguets.

A la Prima, nos assegutàvem en ensajar de nos getar d’arratjas coma s’èran de sagetas e se capitàvem, los qu’èran tocats èran fòra jòc o presonièrs. L’estieu èran los gafaròts que nos servissián de projectils.

A la prima, las dròllas s’amusavan de fargar de petetas vestidas de raubas de princessas amb de rosèlas.

Lo caunilh nos regaudissiá tanben a la prima, que nos congostàvem de lo far petar sul revèrs de la man. Lo mainatge que capitava de far lo bruch mai retronissent èra declarat campion.

Fasiam tanben de concorses de « paracasudistas » amb las asteracèas, coma lo pissalach. Caliá bufar sus la tufa e totes los aquènis s’enauçavan dins lo cèl e l’enfant que capitava de mandar al mai luènh aqueles paracasudistas, èra campion.

Amb la fuèlha de cacièr pausada sus los pòts, fasiam de musica. Èrem de vertadièrs caps d’orquestra, mas mantunes còps la melodia revertava mai una cacofonia que non pas una òbra musicala. Aquò rai ! Lo mai important es que jogàvem amassa amistosament e que trapàvam totjorn quicòm per nos amusar, sens aver de besonh de jòcs vidèo.